اول دفتر به نام ایزد دانا/ صانع پروردگار حی توانا
اکبر و اعظم خدای عالم و آدم/ صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
از در بخشندگی و بنده نوازی/ مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا
قسمت خود می‌خورند منعم و درویش/ روزی خود می‌برند پشه و عنقا
حاجت موری به علم غیب بداند/ در بن چاهی به زیر صخره صما
جانور از نطفه می‌کند شکر از نی/ برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا
شربت نوش آفرید از مگس نحل/ نخل تناور کند ز دانه خرما
از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق/ از همه عالم نهان و بر همه پیدا
پرتو نور سرادقات جلالش/ از عظمت ماورای فکرت دانا
خود نه زبان در دهان عارف مدهوش/ حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا
هر که نداند سپاس نعمت امروز/ حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
بارخدایا مهیمنی و مدبر/ وز همه عیبی مقدسی و مبرا
ما نتوانیم حق حمد تو گفتن/ با همه ان عالم بالا
سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت/ ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا
****
معنی و شرح مختصر شعر:
برفستان عالم منبع
درباره این سایت